O szkole

Historia naszej szkoły rozpoczyna sie w 1870 roku. W tym czasie powstała Niemiecka Szkoła Katolicka w Katowickiej Hałdzie. W 1921 roku szkoła staje się polską. W 1926 roku przybiera nazwę Katolicka Szkoła Powszechna im. Ks. Józefa Poniatowskiego. W 1928- 1929 roku przemianowana zostaje na Publiczną Szkołę Powszechną im. Ks. Józefa Poniatowskiego. Podczas II wojny światowej szkoła ma znowu charakter niemiecki. W 1945 roku staje się ponownie szkołą polską. Pierwszym dyrektorem szkoły po wyzwoleniu był ob. Bieńkowski, a od 1964 roku mgr Marian Miłek.

1 października 1966 r. uczniowie rozpoczęli naukę w nowo wybudowanej szkole. Szkołę wybudowano staraniem górników kopalni „Wujek” dla uczczenia 1000- lecia Państwa Polskiego i nazwano ją imieniem Leona Kruczkowskiego- zasłużonego działacza kultury polskiej.

W roku szkolnym 1974/75 Wydział Oświaty i Wychowania w naszym mieście, biorąc pod uwagę wyniki pracy dydaktyczno- wychowawczej i ożywione kontakty ze środowiskiem, wyraził zgodę na posiadanie przez naszą szkołę własnego sztandaru. Fundatorami sztandaru byli: Kopalnia „Wujek”, sprawująca funkcję opiekuńczą nad szkołą oraz Komitet Rodzicielski. Uroczystość nadania sztandaru odbyła się w dniu 5 maja 1975 roku. Po części artystycznej w wykonaniu młodzieży szkolnej dokonano otwarcia Izby Pamięci Narodowej. Dzień rocznicy nadania naszej szkole sztandaru ustanowiono jako Święto Szkoły, obchodzone do dnia dzisiejszego.

W latach 1985-2002 funkcję nowego dyrektora szkoły Wydział Oświaty i Wychowania powierzył mgr Zbigniewowi Kaźmierczakowi.

Z dniem 1 września 2003 roku na wniosek Prezydenta miasta Katowice dyrektorem szkoły została mgr Beata Musiał. Zarządzała szkołą do 31 sierpnia 2014 roku.

1 września 2014 roku funkcję dyrektora objęła mgr Magdalena Hofler.

Stan wojenny to jedna z najciemniejszych plam w naszej współczesnej historii, a wydarzenia, jakie rozegrały się na “naszym “ Wujku, to jej najtragiczniejszy wymiar. Pacyfikacja kopalni miała miejsce 16 grudnia 1981 r. i zakończyła trzydniowy strajk górników, którzy domagali się zniesienia stanu wojennego i uwolnienia przewodniczącego “Solidarności” KWK Wujek, Jana Ludwiczaka. Walczyli więc tylko o swoją godność i podstawowe prawa pracownicze. Chcieli po prostu normalnie żyć, a stanęły naprzeciw nich czołgi   i wozy bojowe. Sami uzbrojeni byli w łopaty i kilofy, cegły czy śruby. Wynik takiej konfrontacji okazał się dramatyczny, zginęło dziewięciu górników: Jan Stawisiński, Zenon Zając, Joachim Gnida, Józef Czakalski, Krzysztof Giza, Ryszard Gzik, Bogusław Kopczak, Andrzej Pełka i Zbigniew Wilk. Najstarszy   z nich miał 46 lat, najmłodszy zaledwie 19. Wszyscy mieli swoje plany na przyszłość, przyjaciół i bliskich, którzy do dziś nie pogodzili się z tak niesprawiedliwym losem. Byli przecież uczciwymi, wrażliwymi ludźmi i do końca pozostali wierni ideałom wolności i solidarności. Pracowali na naszej kopalni, mieszkali na naszym osiedlu.  A zbrodnia nigdy nie została rozliczona. My winniśmy więc im pamięć!